bir garip doğum hikayesi

Biz kocacığımla aynı iş yerinde çalışan iki iyi arkadaştık... Uzunca yıllar birlikte çalıştık. Nasıl oldu anlamadım ama, yıllar sonra bir de baktık ki  sevgili oluvermişiz...Bizim evlilik hikayemiz, ağır çekim giden sevgililik döneminden sonra, su gibi aktı gitti.Her şey o kadar hızlı ilerledi ki... Evlendiğimizde, biz bile ne olduğunu anlayamadık...

Evlendikten bir süre sonra, ben tutturmuşum bebek de bebek diye... Aslında tam olarak öyle değil... Yani evet biraz tutturdum galiba... Tamam kabul ediyorum:) Ben, bebek bebek diye tutturmuşken, kocacığım ısrarla, daha çok erken olduğunu, biraz daha beklememiz gerektiğini falan söyleyip duruyordu...Bu arda zaman tik tak, tik tak akıp gidiyor tabiii... Benim yaşım olmuş 33... Yani tamam, bekleyelim iyi de, ben daha üç çocuk istiyorum. Hangi araya sıkıştıracağım üç çocuğu:) Derkennn olurdu ,olmazdı ...Doğa ana benden yana çıktı... Sürpriz yumurtam kapıyı tıklattı... Ben bile bu kadar istememe rağmen şok oldum. Bu kadar çabuk olabildiğine inanamadım:)

Günler günleri kovaladı...Ben hamilelik fikrine yavaş yavaş alıştım.Karnımla beraber ,benim annelik duygularımda büyüdü büyüdü kocaman oldu.Hamileliğim çok güzel ve sorunsuz geçti.Hamileliğim süresince aynı tempoda , son güne kadar,deliler gibi çalıştım durdum.Hiç nazlanmadım. Hiç aş ermedim.Hiç midem bulanmadı.Tek problem yüksek hamilelik şekeriydi...Onu da sıkı diyet ile sorunsuz bir şekilde halletmeyi başardık bebeğimle birlikte...Çok düzgün beslendik.İş yerinde, her öğünümü, aksatmadan tam zamanında yedim.Diyet listeme harfiyen uydum.Şu yaşıma kadar fazla kilolardan kurtulmak için binlerce diyet girişimim olmuş, fakat hiç birinde de böylesine düzgün ve istikrarlı beslenmeyi başaramamıştım.Bebişim bana nasıl bir irade verdiyse artık, son güne kadar hiç bozmadan diyet yapmayı en sonunda  başardım:)

Görünürde hiç bir problem yoktu. Düzgün besleniyordum. Sadece 8 kilo almıştım.Düzenli yürüyüş yapıyordum.Yani normal doğum için hiç bir engelim yoktu.Normal doğurabilmeyi ilk günden beri çok istedim.Anneliği her duygusu ile yaşamak istiyordum.Doğum mucizesini sonuna kadar yaşayabilmek ,hayatta kaç kere bir kadının başına gelebilirdi ki....Benim canım çok tatlı değildir.Acıya, ağrıya dayanıklı olduğumu düşünüyorum.Bu yüzden doğum olayı, gözümü hiçbir zaman korkutmadı.İlk günden daha doktoruma normal doğum istediğimi söyledim.Bana verdiği cevap, Bir sorun olmazsa, bunun olabileceği idi.

Son haftalarda, artık doğumun yaklaştığı günlerde, herşeyim hazır olarak beklemeye başladım.Son kontrollerimde NTS'ye bağlandığımda bana düzenli sancım olduğunu ,ki ben hiç bir şey hissetmiyordum, ve her an doğurabileceğimi söylediler.Bekle bekle, bende bir şey yok...Son muayeneye gittiğimde, doktorum bana "Senin için güzel planlarım var" dedi."Bebek bir türlü kanala girmiyor. Belli ki giremeyecek. Ağırlığı 4 kiloya yaklaştı, daha fazla beklememizin bir faydası yok. Riske gireceğiz" dedi. Risk gibi kelimeler, o için hiç duymak istemediğim şeylerdi.Nede olsa doktordu ve o benden daha iyi biliyordu.Normal doğumu bekleyeceğim ben demek gibi bir seçeneğim yoktu.Hele ki risk kelimesini duyunca...Maalesef büyük bir hayal kırıklığı ile kabul ettim .Hala düşünüyorum acaba normal doğum mümkün müydü diye...Türkiye'de ki kadınlarda  hep mi bir sorun oluyor da bir türlü normal doğuramıyorlar acaba? Yoksa doktorlarımızın azizliğine mi uğruyoruz biz?   Hayallerim hiç de böyle değildi...Ben sancılanacak ve gece yarısı  kocamı uyandıracaktım. O da beni apar topar hastaneye götürecekti :) Doktorum hemen yarın gel deyince yok dedim ben kendimi hazır hissetmiyorum bari öbür gün olsun...Sabah 8:30 a randevuyu verdi.Böylelikle hiç istemediğim bir şekilde, randevulu sezer yan için doğum saatini ve gününü kararlaştırmış olduk.

O akşam hiç uyumadım...Kocacığım maalesef çok önemli bir toplantı yüzünden şehir dışındaydı. En çok yanımda olması gereken zamanda gece yarısı dönebildi evine.Biz geceyi annem, kardeşim ve doğum fotoğraflarını çekecek olan çok yakın arkadaşımla beraber geçirdik.Üstelik eve döndüğünde de yetişmesi gereken bir rapor yüzünden gece saat 3 e kadar   çalışmaya devam etmek zorunda kaldı.Şimdi gülerek hatırlasak da, o gece benim doğum stresimden çok kocacığımın iş stresi vardı desem yeridir:)

Sabah saat 06:30 da hastanedeydik.Sonra zaman nasıl geçti hiç hatırlamıyorum...Gözümü açtım. Bebeğimi daha yanıma getirmemişlerdi. Nasıl diye sordum.Çok güzel bir bebek dediler...Yanıma getirdiklerinde, daha önce hiç görmediğim kadar güzel, meleğim, hemen beni emmeye başladı.O duyguyu anlatmam kelimelerle mümkün değil.Dünyanın en güzel bebeği benim olmuştu.Hayalimden bile daha güzeldi...Bu duyguyu ancak yaşayan bilir...Anlatılmaz yaşanır dedikleri bu olsa gerek...Birtanecik bebeğim hayatıma geldi.Hoş geldi...Dünyaları bana verdi...O andan sonraki bütün hayatım sonsuza kadar değişti.Ben artık anne oldum...

Hastanede, bir de ilginç olay geldi başımıza...Gülsek mi ağlasak mı bilemedik...Doğum için bir sürü kutlama çiçeği geldi.Gelen çiçekler odada duramayacağı için, hepsi odanın kapısının önüne yerleştirildi.Kocacığım da bana iki güzel çiçek yaptırmış...Biri beyaz bir orkide, diğeri de pembe beyaz çiçeklerden oluşan çok güzel bir aranjman.Diğer çiçeklerle birlikte onları da kapının önüne koyduk.Ben kardeşimle, koridora çıkıp biraz yürümek istedim. Çıktığımızda kapının önündeki çiçeklere bakarken, kocacığımın hediyesi, pembeli aranjmanın orada olmadığını fark ettik.Kocacığımın hediyesi olmasa, o kadar çiçeğin içinde hayatta fark edemezdim ...Bizim çiçek uçmuş az ilerdeki bir odanın kapısının önüne konmuş.Çiçeğe bir de pembe balon ilave olmuş:).Ben şaşkın şaşkın odaya geri dönüp, olayı odadakilere anlatırken,kardeşim durmamış, gitmiş hastane müşteri hizmetleri ile görüşmüş.Kamera kayıtlarından izlemişler.Bir başka doğuma gelen ziyaretçiler,bizim çiçeği çok beğenmiş olsalar gerek, alıp ziyarete geldikleri kişiye hediye etmişler.Hastane müşteri hizmetlerine de çok ilginç bir açıklama yapmışlar. Herkesin odasının önündeki çiçeklerin , hastanenin bir uygulaması olduğunu düşünüp, fazla  olan çiçeklerden birini almışlar :) Bu kısmı yorumsuz geçiyorum:) Hastane personeli,bir yanlış anlaşılma olduğunu belirtip , özür dileyip, çiçeği geri verdi... Bu da ilginç bir anı oldu bize...Yurdum insanının ne kadar yaratıcı! olduğunu bir kez daha görmüş olduk:)

Biz iki kişilik küçücük bir aileyken, üç kişilik kocaman bir aile olduk:) Artık benim de anneler günümü kutlayacak, minicik bir meleğim var...İşte bu da benim doğum hikayem...