anne olunca anladım!!

Az önce Emir erimi  uyuturken, onu kucağımda emzirip bir sağa, bir sola yavaş yavaş sallanırken, giderek ağırlaşan göz kapakları sımsıkı kapanırken, bir annenin çocuğunu nasıl böylesine sevebildiğini düşündüm. Sanki her gün bu sevgi daha da çoğalıyor...Büyüdükçe ona olan sevgim her geçen gün daha da mı artacak acaba? Eğer öyle ise ,insan böyle büyük bir sevgiyi kalbinde nasıl taşır ?

Onu  o kadar çok seviyorum ki, bazen ,ona bakarken nefesim kesiliyor.Uyusun diye beklediğim bebeğim, normal uykusundan biraz  fazla uyuduğunda bile onu özlüyorum..
Kucağımda uyuyakaldıktan sonra onu kokluyorum. Nasıl da hızlı büyüdüğünü görüp, O kokuyu hiç unutmamak için,o kadar çok içime çekiyorum ki, başım dönüyor...Ona bakıp ne kadar şanslıyım diyorum kendi kendime sonra da  teşekkür ediyorum beni annesi olarak seçip bana geldiği için...

Bir insan başka bir şeyi bu kadar çok sevebilir mi acaba.İkinci çocuk olunca onu da bu kadar sevebilir miyim diye merak ediyorum. Acaba bu sevgi ikiye mi bölünür yoksa çoğalarak ikiye mi katlanır? Onu da yaşayıp göreceğiz...

Şimdi bütün çocuklara daha bir farklı gözle bakıyorum... Onlara bakınca annelerinin onları nasıl sevdiğini biliyorum ve onlara bakarken de içim titriyor. O zaman anlıyorum ki anne olunca insanın kalbi büyüyor. Herkese yetecek kadar sevgi oluyor o kalpte...İki, üç, beş, on fark etmiyor, dünyanın bütün çocuklarını sevebilirim. Hatta ve hatta onu doğurmuş olmama bile gerek yok, eğer çocuk dünyaya getiremeyecek olsaydım, evlat edinirdim. Ve onu da en az kendi bebeğimi sevdiğim kadar severdim.Anne olmak demek, sadece dokuz ay karnında taşımak demek değilmiş.Ona bakmak, onu koklamak, onu doyurmak ve bir gülümsemesini görmek onu sevmek için yeterliymiş...Hiç bir karşılık beklemeden, seni sevip sevmemesini umursamadan, çıkarsızca ve amaçsızca sadece sevmek... İşte bu anne sevgisiymiş....