Bugün fark ettim de oğluşum bir minik adam oldu artık.Her gün biraz daha büyüdüğünü görmek çok acayip bir duygu. Minik bebek tulumlarından, eşofmanlara terfi edince ne kadar büyüdüğünü daha iyi anlıyorum:) Daha dün minicik bir bebekti, yeni doğan tulumları büyük geliyordu... Zaman biraz yavaşla, yetişemiyorum hızına. Ben daha oğluşumun bebekliğine doyamadım...
Her şeyi bir tarafa bırakıp, bu hallerinin tadını doya doya çıkartmak gerekiyor. Şimdi onu mıncıklayıp, sıkıştırıp öptüğümde, tatlı tatlı kıkırdıyor. Büyüdüğünde belki öptürmek bile istemeyecek.Acemi bir annenin naçizane tavsiyesi; vaktimizi boşa harcamayalım. Bu güzel zamanların kıymetini bilelim... Çünkü bir daha geri gelmeyecek...Ben elimden geldiğince öyle yapmaya çalışıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder